15 febrero 2006

En calma


Calma, paz, tranquilidad, quietud, brisa, amor, sonrisa, vida... Tantas palabras me sugiere esta fotografía y tantas reflexiones. Esta mañana Mónica me ha enviado esta imagen como decía ella “para empezar bien el día”. Y la verdad es que teniendo a esta niña en la cabeza no se puede ni empezar ni acabar mal la jornada. Pero me pregunto porqué habiendo todos nacido con este estado de calma, paz, tranquilidad, quietud, brisa, amor, sonrisa y vida, nos volvemos tan imbéciles cuando somos adultos.
¿Por qué negamos a ese niñ@ que llevamos dentro? Si hace años fuimos puros y nos tronchábamos de risa con lo que nos apetecía y llorábamos con lo que nos entristecía, porqué no seguimos haciéndolo de la misma forma? ¿Por qué el mundo se vuelve tan absurdo cuando creemos socializarnos? A veces me pregunto si la esencia no está en esa persona que fuimos en nuestra infancia y que de algún modo u otro seguimos siendo. Seguro que si el mundo fuera gobernado por los niños y las niñas todo iría de otra manera. Todo seria más dulce, más cómodo, más libre, más sincero, más inocente, más transparente, más divertido, más fácil...
Espero que algún día todos y todas volvamos a descubrir a ese niñ@ que fuimos, porqué en él y ella está nuestro verdadero ser y nuestra esencia. Esa es una de las pocas cosas de esta vida de la que sí estoy realmente convencida.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

La vida ens obliga a perdre l´innocència quan ens fem pubers i veiem que ens hem de guanyar les garrofes (algarrobas) però després,quan ja has aprés 2 o 3 tàctiques per quanyar-te-les, la cosa ja hauria d´estar...Punt i a part. Els 30 és una bona época per tornar a aquell deliciós estat salvatge de quan teniem 4 anys i pintavem les parets de casa amb ceres (ara també ho fem però només quan estem borratxes - i no és el mateix nenes !-). Perquè la vida portada amb "puterio", o sigui, fotent als demés per aconseguir les 4 coses que els anuncis ens dien que un adult ha de tenir, és una CACA (com diria un infant)!!!
O sigui,que des d´aqui, reinvindico l´innocència trentanyil( i una bona migdiada a la platja!)
mo

cafoscarina dijo...

Apoyo a Mó totalmente y subrayo sus palabras con traductor instántaneo: somos niñas/niños gracias a Dios o a quien sea. Nosotras si que llevamos el niño a sacar pasear; y es tanto lo que se nos nota que somos como somos, que el resto nos miran asustados atemorizados, porque reimos, porque saltamos, porque gritamos, porque vivimos, porque amamos, porque nos ensuciamos, nos caemos, nos levantamos, decimos lo que pensamos, corremos de noche, rompemos las horas, no combinamos los colores, cambiamos las normas, hacemos ruído, cogemos lo que nos gusta, nos hablamos tocándonos, nos queremos y lo decimos... En definitiva, un golpe de vida que se asesta en la cara de una sociedad domesticada. Y sí, nuestra verdadera esencia es esa: la más pura, la que la sociedad se encargó -sin éxito en nuestro caso- de amermar.
BESOS A MIS DOS ÄNGELES :9

gemma dijo...

y el otro día estaba en la playa y empecé a ponerle sonido a esa foto:

el mar bravo de fondo, con las olas rompiendo en la orilla y algunas gaviotas a lo lejos, alguna que se acerca un poco más y pega ese berrido medio graznido afónico de las gaviotas... y la respiración profunda de un niño, profundamente dormido y despreocupado, creo que de mayores pocas veces volvemos a dormir con esa tranquilidad y despreocupación...

Ashbless dijo...

Hola, ha sido un placer y un regalo tu comentario. Muchísimas gracias. Me anima mucho a continuar, y ha pasar a otros campos literarios que tengo abandonados.

Gracias tambien por tu blog. Es una isla de reflexión, de intimidad compartida en un mundo más apresurado, impulsivo.
Te animo tambien a que sigas compartiendo tus pensamientos y sentimientos. Es un placer leerte.

Un abrazo.

Miguel Angel